Ακινησία και Ασφάλιση. Τί τελικά αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο;by Sergios

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η είδηση με τίτλο «Υποχρεωτική η ασφάλιση και όταν το αυτοκίνητο είναι σε ακινησία, αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο». Τίτλος που, ευλόγως, προκάλεσε, αν όχι πανικό, τουλάχιστον ανησυχία.

Είναι όμως έτσι; Αποφάσισε πράγματι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι πρέπει να ασφαλίζουμε ένα αυτοκίνητο ακόμα και όταν είναι σε ακινησία, ακόμα δηλαδή και όταν το έχουμε θέσει σε εκούσια ακινησία;

Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική: ΟΧΙ.

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε, όπως διαβάζουμε στις παρ. 14επ. της απόφασης, την περίπτωση της κυρίας Alina Antónia Destapado Pão Mole Juliana, ιδιοκτήτριας αυτοκινήτου ταξινομημένου στην Πορτογαλία, η οποία «είχε, λόγω προβλημάτων υγείας, παύσει να οδηγεί το όχημα αυτό και το είχε σταθμεύσει στην αυλή του σπιτιού της, χωρίς, ωστόσο, να προβεί σε ενέργειες για την επίσημη απόσυρσή του από την κυκλοφορία» το οποίο όμως αυτοκίνητο, πήρε ο γιος της χωρίς την άδειά της και προκάλεσε θανατηφόρο ατύχημα. Το -εκεί- επικουρικό αποζημίωσε τα θύματα και ακολούθως απαίτησε τα χρήματα που κατέβαλε από την κυρία Alina Antónia. Η υπόθεση έφτασε στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το οποίο έκρινε ότι «η σύναψη συμβάσεως για την ασφάλιση της σχετικής με την κυκλοφορία αυτοκινήτου οχήματος αστικής ευθύνης είναι υποχρεωτική όταν το οικείο όχημα εξακολουθεί να είναι ταξινομημένο σε κράτος μέλος και είναι σε λειτουργική κατάσταση, βρίσκεται όμως σταθμευμένο εντός ιδιόκτητου οικοπέδου αποκλειστικώς και μόνον από επιλογή του κυρίου του, ο οποίος δεν προτίθεται πλέον να το οδηγήσει».

Αυτό ερμηνεύτηκε, από τους συντάκτες και τους … αναπαραγωγούς των άρθρων αυτών, ως υποχρέωση ασφάλισης των αυτοκινήτων που βρίσκονται σε ακινησία !!!

Όποιος όμως «κάνει τον κόπο» να διαβάσει την απόφαση θα διαβάσει -μεταξύ άλλων- και την σκέψη της παρ. 42: «Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, πρέπει να γίνει δεκτό ότι όχημα το οποίο είναι ταξινομημένο ΚΑΙ δεν έχει επομένως αποσυρθεί προσηκόντως από την κυκλοφορία, και το οποίο είναι κατάλληλο για κυκλοφορία, εμπίπτει στην έννοια του «οχήματος» του άρθρου 1, σημείο 1, της πρώτης οδηγίας και δεν παύει, κατά συνέπεια, να υπόκειται στην υποχρέωση ασφαλίσεως που προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής, για τον λόγο και μόνον ότι ο κύριός του δεν προτίθεται πλέον να το οδηγήσει και το ακινητοποιεί εντός ιδιόκτητου οικοπέδου».

Με απλά λόγια, προκειμένου ένα αυτοκίνητο να υπόκειται στην υποχρέωση ασφαλίσεως πρέπει:

-ΚΑΙ να είναι ταξινομημένο

–ΚΑΙ να ΜΗΝ έχει αποσυρθεί προσηκόντως από την κυκλοφορία

Η ακινησία όμως του αυτοκινήτου (και κάθε άλλου οχήματος) είναι ακριβώς αυτό. Προσήκουσα απόσυρση από την κυκλοφορία, αφού σύμφωνα με τον σχετικό νόμο (άρθρο 22 παρ. 3 Ν. 2367/1953) «Αυτοκίνητον όχημα, δι’ ο υπεβλήθη δήλωσις ακινησίας, απαγορεύεται απολύτως να κυκλοφορήση δι’ οιανδήποτε αιτίαν», για το λόγο άλλωστε αυτό, με την υποβολή της δήλωσης ακινησίας κατατίθενται και η άδεια κυκλοφορίας και οι πινακίδες του οχήματος.

Η κ. Alina Antónia, όμως, δεν είχε αποσύρει το αυτοκίνητό της από την κυκλοφορία. Το είχε, για να το πω απλά, παρατήσει, επειδή –κατά δήλωσή της– δεν είχε την … πρόθεση να το χρησιμοποιεί. Η πρόθεση όμως δεν αρκεί. Χρειάζονται συγκεκριμένες, προσήκουσες, πράξεις (στη χώρα μας η εκούσια ακινησία). Αυτό το απλό, και αυτονόητο θα προσέθετα, είπε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης …

Υ.Γ. 1: Όσοι ενδιαφέρεστε να διαβάσετε την απόφαση μπορείτε να τη βρείτε εδώ

Υ.Γ. 2: Και μια απαραίτητη διευκρίνιση – συμβουλή. Όποιος έχει σκοπό να οδηγήσει αυτοκίνητο ή άλλο όχημα που βρίσκεται σε ακινησία, πρέπει πρώτα να άρει την ακινησία και να το ασφαλίσει. Διαφορετικά, αν οδηγήσει και προκαλέσει ατύχημα θα πληρώσει από την τσέπη του.

Δείτε το άρθρο στο autoholix.com